Zgodnie z art. 13 ust. 1-2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z 27.04.2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz.Urz. UE L 119, s. 1) – dalej RODO - informujemy, że:
I.         Administrator danych osobowych
Grupa Edukacyjno-Szkoleniowa Sokrates Anna Stalmach-Tkacz z siedzibą w Bytomiu 41-902, ul. Wrocławska 14/6c jest Administratorem Twoich danych osobowych.
II.        Cele i podstawy przetwarzania
Jako administrator będziemy przetwarzać Twoje dane:
1.  organizacji odpowiedniej formy szkoleniowej (podstawa z art. 6 ust. 1 lit. a RODO);  
2.  w celach świadczenia usług drogą elektroniczną (podstawa z art. 6 ust. 1 lit. f RODO);
3.   w celach analitycznych, lepszego doboru usług do potrzeb naszych klientów, ogólnej optymalizacji naszych produktów, optymalizacji procesów obsługi, budowania wiedzy o naszych klientach, analizowanie ruchu na stronie internetowej), będącego realizacją naszego prawnie uzasadnionego w tym interesu (podstawa z art. 6 ust. 1 lit. f RODO);
4.   w celach archiwalnych (dowodowych) będących realizacją naszego prawnie uzasadnionego interesu zabezpieczenia informacji na wypadek prawnej potrzeby wykazania faktów (art. 6 ust. 1 lit. f RODO);
5.   w celu ewentualnego ustalenia, dochodzenia lub obrony przed roszczeniami będącego realizacją naszego prawnie uzasadnionego w tym interesu (podstawa z art. 6 ust. 1 lit. f RODO);
6.   w celu oferowania Ci przez nas produktów i usług bezpośrednio (marketing bezpośredni), w tym dobierania ich pod kątem Twoich potrzeb, czyli profilowania, będącego realizacją naszego prawnie uzasadnionego w tym interesu (podstawa z art. 6 ust. 1 lit. f RODO).
III.       Prawo do sprzeciwu
1.   W każdej chwili przysługuje Ci prawo do wniesienia sprzeciwu wobec przetwarzania Twoich danych opisanych powyżej. Przestaniemy przetwarzać Twoje dane w tych celach, chyba że będziemy w stanie wykazać, że w stosunku do Twoich danych istnieją dla nas ważne prawnie uzasadnione podstawy, które są nadrzędne wobec Twoich interesów, praw i wolności lub Twoje dane będą nam niezbędne do ewentualnego ustalenia, dochodzenia lub obrony roszczeń.
2.   W każdej chwili przysługuje Ci prawo do wniesienia sprzeciwu wobec przetwarzania Twoich danych w celu prowadzenia marketingu bezpośredniego. Jeżeli skorzystasz z tego prawa – zaprzestaniemy przetwarzania danych w tym celu.
IV.       Okres przechowywania danych
Dane przetwarzane dla potrzeb marketingu bezpośredniego naszych produktów i usług możemy przetwarzać do czasu, aż zgłosisz sprzeciw względem ich przetwarzania w tym celu lub ustalimy, że się zdezaktualizowały.
V.        Odbiorcy danych
  1. W związku z usługami jakie podmioty zewnętrzne świadczą na rzecz Grupy Edukacyjno-Szkoleniowej Sokrates Anna Stalmach-Tkacz, podmioty te mogą uzyskać dostęp do Twoich danych osobowych, w zakresie niezbędnym dla realizacji tych usług.
  2. Do Twoich danych mogą też mieć dostęp nasi podwykonawcy (podmioty przetwarzające), np. firmy księgowe, prawnicze, informatyczne, agencje marketingowe, operatorzy pocztowi i kurierzy, dostawcy usług i systemów informatycznych.
  3. Twoje dane mogą być przekazywane także organom administracji państwowej i samorządowej.
VI.       Prawa osób, których dane dotyczą:
Zgodnie z RODO, przysługuje Ci:
a)   prawo dostępu do swoich danych oraz otrzymania ich kopii;
b)  prawo do sprostowania (poprawiania) swoich danych;
c)   prawo do usunięcia danych, ograniczenia przetwarzania danych;
d)  prawo do wniesienia sprzeciwu wobec przetwarzania danych;
e)  prawo do przenoszenia danych;
f)   prawo do wniesienia skargi do organu nadzorczego.
VII. Pliki cookies i inne technologie
Serwis korzysta z plików cookies. Korzystanie z witryny oznacza zgodę, że będą one umieszczane w Twoim urządzeniu końcowym. Możesz zmienić ustawienia dotyczące plików cookies w swojej przeglądarce.
VIII. Wtyczki społecznościowe
Na naszej stronie, w celu dostarczenia Ci jak najlepszych treści, korzystamy z treści pochodzących z serwerów prowadzących inne serwisy:
  1. Facebook – na naszej stronie umieściliśmy przycisk „Lubię to”. Klikając na ten przycisk logujesz się do serwisu Facebook, na którym obowiązuje zasady ochrony prywatności Facebook
  2. YouTube – na naszej stronie znajdziesz filmy znajdujące się na serwisie YouTube. YouTube śledzi odtwarzanie materiałów wideo zgodnie z zasadami ochrony prywatności Google.
IX. Kontakt
Grupa Edukacyjno-Szkoleniowa Sokrates Anna Stalmach-Tkacz wyznaczyła inspektora ochrony danych, z którym możesz się skontaktować wysyłając wiadomość na adres e-mail: inspektor@grupasokrates.pl, w każdej sprawie dotyczącej przetwarzania Twoich danych osobowych. Dodatkowo możesz skontaktować się z nami droga pocztową na adres 41-902 Bytom, ul. Wrocławska 14/6c.

1918-2018. 100 lat Niepodległości Polski

powrót

Data dodania: 09.11.2018

Świętując wspólnie z Państwem 100-lecie odzyskania niepodległości przez naszą Ojczyznę, pragniemy przypomnieć trzy sylwetki wspaniałych polskich pedagogów, którzy towarzyszyli wychowankom polskiej szkoły w szczególnie trudnym czasie. To właśnie mądra i skuteczna edukacja jest jednym z głównych filarów państwa, które świadomie i celowo buduje swój potencjał. Twórzmy więc nowe i nowoczesne rozwiązania dla polskiej edukacji czerpiąc również z wartości i dokonań tych, którzy na trwałe wpisali się w naszą historię i tożsamość. 

 

„Ja nie jestem na świecie po to, aby Cię utwierdzać

W tym niepowtarzalnym ludzkim istnieniu,

Nie znajduję Cię przez  przypadek,

Docieram do Ciebie,

Poprzez aktywne poszukiwanie,

Miast biernie czekać, co mi się przydarzy,

Mogę świadomie kształtować zdarzenia,

Muszę zacząć od siebie, to prawda,

Ale nie wolno mi na sobie poprzestać ...”.

                                          W. Tubbs

 

 

Jan Władysław Dawid 1859-1914 – pedagog czasu niewoli

Otworzył przed polską pedagogiką i psychologią nowe horyzonty, propagował i kreował nowe poglądy pedagogiczne, które wniósł do nauki. Warto uświadomić sobie rozmiary jego działalności redakcyjno-wydawniczej, pedagogiczno-oświatowej, i społeczno-politycznej. Ten znany ze skromności i nietuzinkowości człowiek w ciągu trzydziestu lat swojej aktywności - od powrotu ze studiów w Niemczech w 1884 r. aż do śmierci w 1914 r., dokonał niezwykłego dzieła: rozwinął i umocnił podstawy pedagogiki oraz psychologii polskiej, poprzez zbudowanie naukowego potencjału pozwalającego na połączenie dorobku nauki polskiej z przodującymi kierunkami w rozwoju nauk pedagogicznych w świecie. Postać Dawida nie jest bliżej znana za granicą, a niektóre jego rzeczywiste odkrycia naukowe przypisywane są innym autorom. Kluczowy wpływ na taką sytuację miała marginalna popularność języka polskiego w świecie a także niewielkie zainteresowanie Polaków popularyzacją swoich osiągnięć za granicą.  Poza terenem Słowacji i Czech, gdzie ukazało się tłumaczenie „Programu przestrzeni psychologiczno-wychowawczych nad dzieckiem od urodzenia do 20 roku życia” nie uda się odnaleźć publikacji, które promowały by wartość i zaangażowanie pracy naszego pedagoga. 

Na temat poglądów dydaktycznych Dawida możemy czerpać nieprzerwanie m.in. z takich prac jak: „Nauka o rzeczach”, „Inteligencja, wolna i zdolność do pracy" oraz  rozpraw i artykułów drukowanych w „Przeglądzie Pedagogicznym” w „Ateneum”, „Społeczeństwie”, „Ruchu Pedagogicznym”. Wymienić tu należy artykuły „Tworzenie się pojęć”, „O klasycyzm”, „O duszy nauczycielstwa”.  Działalność naukową Dawid rozpoczął w okresie, gdy w Polsce panowała pedagogika pozytywistyczna, zakładająca, że najważniejsze zadanie szkoły, polega na przystosowaniu młodzieży do "życia w istniejących warunkach”- "zdobywania „chleba, odzieży i dachu nad głową”. Nacisk kładziono na dbanie o biologiczno-fizyczną stronę życia ludzkiego, oraz założenie rodziny, uczestniczenie w życiu społecznym,  zdobywanie dobrobytu. Dawid w swoich pracach występował przeciwko utylitarnemu i przyrodniczemu encyklopedyzmowi „który w pogoni za doraźnymi rezultatami w gruncie rzeczy napełnia pamięć tylko martwym i bezpłodnym materiałem, organiczne zaś siły umysłu pozostawia bez należytej uprawy”. Bronił idei, którą reprezentuje klasycyzm. Jest to idea nauczania humanitarnego, to jest urabiania charakterów, zaszczepiania „ludzkiego” poglądu na świat. Dawid nie przeceniał roli szkoły jako instytucji. Miał świadomość, że przy braku odpowiednich warunków społeczno-ekonomiczych ani nauka, ani oświata nie mogą się należycie rozwijać. Wychodząc z socjologicznego stanowiska, trafnie rozumował, że szkoła jako instytucja pojawia się dopiero wówczas, gdy przygotowanie, jakie może dać rodzina, przestaje wystarczać . Dawid odważnie i jednoznacznie przeciwstawiał się przeciążeniu uczniów wiedzą o charakterze encyklopedycznym, bronił jednak zasad świadomego i systematycznego podejścia  w doborze wiedzy. Oto jego wypowiedzi na ten temat:  „Nauka każda, jakkolwiek niedoskonała, przedstawia zawsze pewną całość, systemów, faktów i prawd z sobą powiązanych i jakkolwiek byśmy ją upraszczali i do potrzeb szkoły przykrawali, zawsze jednak zmierzać musimy do tego, ażeby w umyśle ucznia utworzyć systematyczną całość”.  

W końcowym okresie swojego życia ze szczególną mocą akcentował wagę jaką jest osobowość nauczyciela i jej wpływ na wartość edukacji i wychowania - „w żadnym zawodzie człowiek nie ma takiego znaczenia jak w zawodzie nauczycielskim”. 

[opracowanie na podst:  J.W. Dawid , Nauka o rzeczach, Wrocław 1960,]

 

Marian Falski 1881-1974 – wychowawca pokoleń

 

W styczniu 1905 roku masowy udział młodzieży w strajku, doprowadził do zamknięcia szkół. Zadaniem organizatorów strajku,  w którym przywódczą rolę pełnił M. Falski, stało się zorganizowanie nauczania prywatnego w kompletach uczniowskich. Do Falskiego zwrócono się, aby zorganizował pracę kompletów w dwu średnich szkołach łowickich. Oto co napisał o tej pracy: „Komplety grupowały młodzież klas starszych (...). Wykładałem w nich matematykę w programie dotychczasowym, tylko już w języku polskim i jako przedmioty nowe – historię kultury i podstawowe wiadomości z ekonomii politycznej.” Otrzymałem z Warszawy, z Koła Wychowawców, podręczniki polskie – galicyjskie z arytmetyki, algebry i geometrii, na których musiałem najpierw sam nauczyć się tej   terminologii, a potem nauczyć jej uczniów”. Aresztowany w grudniu 1906 roku w czasie nielegalnego  zebrania, po paromiesięcznym pobycie w więzieniu został wydalony za granicę i stał się emigrantem. W roku 1909 powrócił do Krakowa, gdzie zajął się pracą nauczycielską i studiami nad metodyką nauki początkowej.

Rozpoczął wówczas poszukiwania nad nową koncepcją elementarza. Przygotowywał pierwsze pomysły metody, opartej na całościowym rozpoznawaniu znanych dzieciom wyrazów oraz ich znaczeń literowych, pomysły te sprawdzał przy pomocy dzieci z podwórka. Efektem tych poszukiwań stał się nowy elementarz, wydany w 1910 roku pt.  „Nauka czytania i pisania dla dzieci”. Zapoczątkował on unikalną w skali światowej serię elementarzy Falskiego. Zachęcony powodzeniem swego elementarza wydał w dwa lata później podręcznik pt. „Pierwsza czytanka dla dzieci o Janku, Ali i Zosi”.

Początkiem kariery naukowej Falskiego stało się obronienie przez niego w 1917 roku rozprawy doktorskiej pod kierunkiem W. Heinricha. W Warszawie znalazł się w końcu 1918 roku i pozostał w niej do końca życia. Pierwszy minister oświaty w niepodległej Polsce – Ksawery Prauss – 1 stycznia 1919 roku powołał M. Falskiego do pracy w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego.

W kolejnych latach Falski podjął intensywne prace w Referacie Statystycznym Ministerstwa WRiOR. Pierwszym efektem tych prac było ogromne dzieło pt. „Szkoły powszechne Rzeczpospolitej Polskiej w roku szkolnym 1925/26”. Dzieło to przedstawia szczegółowe dane o szkolnictwie II Rzeczypospolitej . W sześć lat później ukazało się dzieło pt. „Szkoły Rzeczypospolitej Polskiej w roku szkolnym 1930/31”.Intencją twórców dzieła było przygotowanie gruntu dla przeprowadzenia zasadniczej reformy szkolnictwa. Sejm w 1932 roku, uchwalił reformę szkolną zwaną jędrzejowiczowską. Falski wprawdzie brał udział w jej przygotowaniu, jednakże jego poglądy w wielu sprawach znacznie różniły się od poglądów głównych jej autorów. Realizacja reformy szkolnej przebiegała w niekorzystnych warunkach. Najważniejsze przyczyny to zmniejszenie się wpływów skarbu państwa z powodu światowego kryzysu oraz ogromny wzrost liczby dzieci w wieku szkolnym. Dołączyły do tego inne niekorzystne zjawiska, jak: strajki, protesty nauczycieli, niezadowolenie mniejszości narodowych. Niezadowolenie skierowało się głównie naprzeciwko resortowi oświaty, a więc poniekąd i przeciwko jego wybitnemu przedstawicielowi M Falskiemu. Bronił on swej koncepcji szkoły wysoko zorganizowanej. Koncentrował on swoje badania na kwestiach powszechności kształcenia ogółu obywateli. Wyniki tych poszukiwań znalazły swoje odbicie w jednej z najbardziej wymownych prac Falskiego pt. „Środowisko społeczne młodzieży a jej wykształcenie”. W pracy tej zaakcentował szczególnie mocno zjawisko nierówności szans oświatowych. 

Lata okupacji przeżył Falski w Warszawie, pracując w Wydziale Statystycznym zajmował się przygotowaniem materiałów do odbudowy szkolnictwa po wojnie, równocześnie działał w ruchu oporu. Odmienność poglądów na temat koncepcji organizacyjnej powojennej szkoły, rozbieżna wizja funkcjonowania oświaty w Ministerstwie Oświaty spowodowały, że w 1950 roku M. Falski został przeniesiony w stan spoczynku. Falski, po przejściu na emeryturę, nie zaniechał pracy naukowej. Ostatnim wielkim zrywem sędziwego już pedagoga była jego polemika z tezami „Raportu o stanie oświaty w PRL” (1973) . Marian Falski poddał generalnej krytyce zarówno metodę opracowania raportu jak i sam „Raport”. Najostrzej zaatakował propozycje organizacyjne systemu edukacji. W walce o swoje ideały Falski nie uznawał kompromisów. Pozostał im wierny, choć przysparzało mu to wielu przeciwników. Marian Falski to piękna , ale i rzadka postać w gronie wybitnych pedagogów polskich. Trwały ślad, jaki pozostawił po sobie w dziejach kultury pedagogicznej, zawdzięcza zarówno swoim naukowym osiągnięciom, jak i prawości swego charakteru.

[opracowano na podstawie: W. Okoń, Wierunki sławnych, W.Okoń, Wizerunki] 

 

Janusz Korczak 1878-1942 – pedagog heroiczny

 

Spośród wybitnych pedagogów polskich Janusz Korczak jest postacią wyjątkową. Wyjątkowość tej postaci wiąże się z dramatem jego życia, który narastał stopniowo, a najostrzej wystąpił w latach trzydziestych, nie mówiąc o tragicznym finale w okresie holocaustu całego narodu żydowskiego.

Miłość do dziecka jest najważniejszą ideą pedagogiki Korczaka. Nie sposób nie przypomnieć o tym, że była to także idea J.W. Dawida, którego w 1942 roku Korczak nazwał „jednym ze swoich wychowawców”. System pedagogiczny Korczaka, w którym miłość do dziecka odgrywała ważną rolę, opierał się na podstawach naukowych. Był on jednocześnie lekarzem i pedagogiem. Medycynie zawdzięczał technikę badawczą i dyscyplinę naukowego myślenia. Metodą obserwacji klinicznej posługiwał się Korczak jako lekarz, wychowawca i psycholog. Obok pytań natury ogólnej, często interesowały go też tak proste, jak:

-       Który uczeń opuszcza klasę jako pierwszy, który jako ostatni?

-       Które dzieci wracają do domu samotnie, które parami?

-       Dlaczego ten nie ma uśmiechu, gdzie być powinien?

Dzięki tej metodzie liczne prace pedagogiczne Korczaka tak bardzo różnią się od typowej literatury pedagogicznej. Okazywał on więcej zaufania do praktyki niż do teorii. Naprawdę odczuwał potrzebę zgłębienia i rozbudowy wiedzy o dziecku. Dał temu wyraz w utworze autobiograficznym „Spowiedź motyla”.

W innej najpoważniejszej chyba pracy swego życia pt. „Jak kochać dziecko”. Zajął się problemem rozwoju i wychowania dzieci w warunkach życia w rodzinie, w internacie, na kolonii letniej i w domu sierot.  System pedagogiczny Korczaka spotyka się najczęściej z najwyższym uznaniem, rzadziej ze słowami krytyki. Uznanie to wyraził m. in. Stefan Wołoszyn: „Zasięg i siła moralnego

i wychowawczego wpływu dzieła życia J. Korczaka nie tylko nie zamknęły się wraz z jego życiem, ale dzieło to w dalszym ciągu żyje wśród nas." 

Główna krytyka w okresie międzywojennym szła w tym kierunku, że korczakowski dom dziecka stanowił idylliczną wyspę na morzu społecznym, wskutek czego wychowankowie nie będą przygotowani do zwykłego życia. W okresie powojennym zarzucano systemowi pedagogicznemu Korczaka, że jest „wybitnie pedagogiczny”, „przeniknięty fatalizmem, pesymizmem , niewiarą w twórczą moc człowieka”, że się „odżegnuje od spraw dzieci defektywnych”. Wszystkie te zarzuty w sposób przekonywujący odparł Marian Jakubowski. Okazało się, że system pedagogiczny, który dobro dziecka, dobro wychowanka ma na względzie dobrze wytrzymuje konfrontację z innymi systemami. ma on swoją wartość nie tylko dla wychowania w domu dziecka, jeśli nawet nie jako całości, to przynajmniej w tych jej elementach, które mają walory ponadczasowe.

Wiele punktów  Korczakowskiego Credo odnosi się do wychowawcy. Chodzi w nich o całkiem proste strony komunikacji między wychowawcą a wychowankiem, jak np.:

-       Czy wychowawca może gniewać się na dzieci ? Pedagogika odpowiada – nie, Korczak jednak mówi – tak. Czasami trzeba okazać dzieciom złość, ale tylko „ostrożnie” i tylko na jedno dziecko lub na dwoje.

-       Jak wychowawca powinien podchodzić do kłamstw dzieci? Korczak odpowiada : „A ty nie kłamiesz, chociaż chcesz się od tego powstrzymać? Nie bądź zatem zbyt surowy wobec wychowanków – oni też nieraz muszą walczyć ze sobą”.

W zakończeniu swego credo stwierdza Korczak, że można nauczyć się na pamięć teorii wychowania, lecz nie rozumieć jej głębszego sensu. Tymczasem teoria wychowania jest "„teorią życia”, jej podstawę stanowi osobiste doświadczenie wychowawcy i jej samodzielne myślenie.

Januszowi Korczakowi zawdzięcza bardzo wiele zarówno pedagogika polska jak i światowa - zawdzięcza odkrycie dziecka na nowo. W przeciwieństwie do sławnych zwolenników teorii swobodnego wychowania – Rosussean i Tołstoj – którzy twierdzili, że dziecko jest idealną istotą, która ulega złym wpływom otoczenia społecznego. Korczak twierdzi, że dziecko już jest człowiekiem, że swymi dobrymi i złymi właściwościami i z tego wyprowadził wszystkie konsekwencje dla swego systemu pedagogicznego. W istocie. choć minęło już wiele lat od tragicznej śmierci Korczaka, jego doświadczenie znajduje w Polsce i w innych krajach wielu kontynuatorów, o jego pedagogice, łączącej teorię z doświadczeniem i badającej nie treść edukacji, lecz jej podmiot, możemy powiedzieć, że dobrze wytrzymuje konfrontację ze współczesnymi kierunkami myśli pedagogicznej. 

 [ opracowano i cytowano na podstawie:

1.   Kownacka M., Nauczyciele uczą sobą, Gimnazjum, 1999 nr2

2.   Krawczuk K., Kieczeń J., Nauczyciele wobec zmian we współczesnej szkle, Nowa Szkoła , 2000, nr 11.

3.   Nowicka R., Nauczycielu ,czy na pewno potrafisz nauczyć?, Nowa Szkoła 2000, nr 2.

4.   Olech A., Podmiotowość ucznia a zarządzanie, Gimnazjum, 2000 nr 1.

5.   Pawelski L., Być (albo nie być) nauczycielem, Nowa Szkoła, 2000, nr 2. oraz  zasobów internetu w tym  opracowania  Jolanty Obidzińskiej - Praca nauczyciela - misja czy rzemiosło?]

 

Copyright by GES Sokrates
Projekt i wykonanie: MEETMEDIA